|
خدا عاشق است درباره وبلاگ  خوش گلدینگ to my weblog نويسندگان دلی در آتش...
چه غم دارد ز خاموشی درون ِ شعله پروردم
که صد خورشید آتش بُرده از خاکستر ِ سردم
به بادم دادی و شادی،بیا ای شب تماشا کن که دشت ِ آسمان دریای آتش گشته از گردم
شرارانگیز و طوفانی،هوایی در من افتاده است که همچون حلقه ی آتش در این گرداب می گردم
به شوق لعل جان بخشی که درمان جهان با اوست چه طوفان می کند این موج ِ خون در جان ِ پُر دردم
وفاداری طریق عشق مردان است و جانبازان چه نامردم اگر زین راهِِ خون آلود برگردم
در آن شب های طوفانی که عالم زیر رو می شد نهانی شبچراغ عشق را در سینه پروردم
برآر ای بذر پنهانی سر از خواب ِِ زمستانی که از هر ذره ی دل آفتابی بر تو گستردم
ز خوبی آب پاکی ریختم بر دست بدخواهان دلی در آتش افکندم،سیاووشی برآوردم
چراغ دیده روشن کن که من چون سایه شب تا روز ز خاکستر نشین ِ سینه آتش وام می کردم
-ه.الف.سایه-
از دوستان جانی مشکل توان بریدن... دوست؟ باور کنید هنوز نفهمیدم یعنی چی! این یعنی یه عمر دنبال چیزی بودم که اصلا نمیشناختمش... میگن بریدن مشکله! واقعا؟ ما که دیدیم آدما تو یه لحظه میگن: هر طور راحتی من میرم... واقعا که راحتم :) دیگه مثل قدیم نیستم، شاید بده ولی خوب، یاد گرفتم رفتنها برام طبیعی باشه! اصلا چرا باید دل بدم که بعد نگران باشم؟ بقول یه رفیق: غمها تاوان لحظه هاییست که دل میبندیم... دوستی، معنایی که سالهاست در دلها مرده... تقصیر کسی نیست، تقصیر آنانی که به نام دوستی جوانمردی را لگد مال کردند... دیگر جایی برای دوست داشتن نمانده و همه از جمله خودم فکر میکنیم لیاقت دوست داشتن و دوست داشته شدن را داریم! کاش میدانستم بودنها محدود است، آنوقت شاید کمی فقط کمی مهرم به دیگران نا محدودتر میشد... دوست داشتن دوست معناییست که در دنیا مرده است، دوستتان دارم ای کسانی که هنوز قلبتان برای دوستانتان میتپد، قلبیست آکنده از خیالاتی که در وهم حقیقت سوخته اند، آتشیست در جانها که ندانند شادی هدیه خداست و تنها چیزیست که با تقسیمش بر آن افزوده میشود... زجر بودنها، رفتنها، دل دادن هاو... قلبهایی، نه! سینه هایی خالی از قلب! حال تو منتظر دلی هستی که برایت بتپد؟ بودیم تا بمانیم و یاد بدیم آیین بودن را، دوست داشتن را! و امروز راه رفتن خود را فراموش کرده ام... نگاهم پر است از رویاهای شیرینی که در جانم سوخته است ولی هنوز نفس میکشم! برای خدایی که مرا آفرید تا از درد به معرفت برسم و از معرفت به او... خیلی وقت فکر میکنم شاید نمیدانم باید پی چه بگردم! شاید پی آواز حقیقت کز دور مرا می خواند :) احساس غریبی دارم مثل یک غریق تنها وسط اقیانوس بیکران، منتظر مرگ ولی امیدوار به لطف خدا گاهی میگویی دیگر بس است بگذار آب وجودت را بگیرد مگر از زندگی دگر چه میخواهی؟ اما حیف که نفس زدن شیرین است! همیشه احساس میکنم در نوشتن ناتوانم بر عکس سخن گفتن! افسوس که هیچ چیز بی عیب نیست راستی چرا افسوس؟ اگر عیب نبود باید به دنبال چه میرفتیم؟ امروز میرویم تا رشد کنیم! بس است دیگر حرفی نمانده فقط خواستم بگویم: زندگی وزن نگاهیست که در خاطر ما میماند... روزی به پدر گفتم، ای جانم: میخوام پی آوازه حقیقت بدوم، گفت به من عشقم: حقیقت در آغوش من است، کودکی بودم کم سال! آنچه دیدم جز هیچ نبود! به پدر گفتم نه حقیقت اینجا نیست، رفتم... پدرم گریان بود... سر اولین کوچه راه مردی دیدم با عبایی شکلاتی! به من گفت پسر پی چه میگردی؟ گقتم پی آواز حقیقت! گفت حقیقت دین است! گفتم دین دیگر چیست؟ گفت: آنست که بدانی چه بپوشی چه بنوشی و... و البت نماز! نماز آنست بشوری و بایستی و در خاک شوی و بگویی یارب! تویی پاک ترین پاک جهان البته به زبانی عجیب! گفتم چه زبانی چه کلامی مگر حق جز روح منست گفت ندادم... مدتی مست شدیم، غرق شدیم، بر سر درگاه شدیم! عاقبت خسته شدیم... گفتیم برویم کین راه نباشد ره من... در جاده بعدی مردی دیدم غرق در ژرفای کلام! گفتم چه کنی؟ گفت میاندیشم! گفتم از چه میاندیشی، گفت: از برای دل تنهایی خود تا بفهمم که حقیقت کجاست! گفتم عجب! مدتی غرق شدم، مست شدم، قبله این دست شدم! عاقبت کوله ای بود پر از فلسفه ها، سفسته ها، مقلته هاو... و اما خالی از حق... حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را رفتم... گشتم و گشتم! همه جا سرک کشیدم دویدم تا سرکوه، سر دشت، رفتم و رفتم ... تا رسیدم به یک باغ بزرگ بوی عطرش پر کرد وجود خسته ام را با خود گفتم: خوش باش، راه تمام است! لبخند... افسوس که در اول راه ... در وسط گلها دختری زیبا بود... عطر گل روشنی قلب زمین فراموشم شد، گفتم برم زان میوه شیرین، نفسی کام بگیریم! رفتم جلو و با نفسی حبس سلامش دادم او به من گفت سلام... و چه زیبا بود آهنگه کلامش... او به من گفت که من در قفسم گر آزاد کنیم مال تو خواهم بود! افسوس که آن مهوش، جانی از آتش بود! آری باغ بسوخت، عطر بسوخت، جان بسوخت و عشق نیز! تازه دیدم که جز پرتوی نوری که نتابید و رفت هیچ نبود... فهمیدم راه دراز است و قصه دل عجیب... کوله ام پر کردم و راه افتادم! در راه گلستانها دیدم، لیک میدانستم عطرشان پوشالیست... اکنون بسیار از حق دورم تازه در یافته ام حقیقت در آغوش پدر و من تشنه لبان گرد جهان میگشتم... آری حق جز عشق نبود! عشق آنان که نه در بند کلام و تن و دین گرفتار شدند... حقیقت دل من بود که مرد...! سیاوخش سه شنبه 13 فروردين 1392برچسب:, :: 1:23 :: نويسنده : SiaVash
آخ دلم! آري اين قصه ي دل است... روزگاري دلم، گرم خداوندي بود كه بهشت را آفريد كه بشر از شوق آن زندگي كند، گرم خداوندي كه جهنم آفريد تا مخلوقاتش بندگي كنند، گرم خداوندي كه عشق را آفريد، تا شيرين ترين و تلخترين معنا را به مخلوقاتش بچشاند! گرم خدايي كه من را آفريد، آفريد تا زندگي كنم يا فقط زنده باشم؟!!! گرم او كه زمان و مكان و شرايطي انتخاب كرد تا روحم را به دنيا عرضه كند... آري، آري دلم گرم بود! گوشهايم را بستم از همه عالم تا پاك باشد براي شنيدن او، چشمهايم را، دستانم را، از همه مهمتر قلبم را شستم براي كام گرفتن از او... براي او خنديدم، گريستم و دويدم... ليك آنچه يافتم جز هيچ نبود!!! آري، آري نه خالص دويدم نه خالص خنديدم نه حتي خالصانه عشق ورزيدم... ولي منه كمترين بيش ازين نبود كه پيشكش كنم! من هرچه كردم به اندازه جانم بود! كم بود... ميدانم ولي جانم بود... و اين جان هديه تو بود و اين نفس روح تو... نگريستم در هم عالم تا بيابم اثري از نفست كور شدم ليك، نيست اثري! خدايا من رفتم از پيشت! تو مرا نخواستي، پس ديگر جاي ماندن نيست! ميروم تا رفتنم ماندني شود! خدايا من رفتم ولي بدان هميشه دوستت داشتم... و دارم... شايد در يكقدمي تو هستم و دارم برميگردم! اگر اينطور است دستم را بگير تا نروم... خدايا... خدا نگهدار مواظب خودت باش... سیاوخش
نشسته ام تنها... در اتاقی خالی از احساس کمی خارج از دیوار، حوریان شاد میرقصند... لیکن من خسته از خاطره چشم حوری شده ام دل من شاید...! دل من شاید از ابر سیاه لب کوه تنگ تر است نه او میبارد نه من... وقت باریدن نیست شاید باید سنگین ترباشم شایدم قصه عشقیست که در قفس سینه من سوخته است هر چه گفتم نه تو مانی و نه من گفت به من میمانم گفتم آنچه میماند فقط خاطره هاست باز گفتی دل من، میمانم آنقدر قصه عشق برایم خواندی که دگر تاب نیاورد دل من... دل به تو دادم لیکن... آنچه ماند فقط خاطره بود... و اما امروز درین تنها ترین ساعات عمرم فقط و فقط مینگرم به سکوت مرده این شهر، نه! مردم؟ نه خاک غریب.. صدای نفسم میرباید سکوت پر هستی آنچه ماند فقط خاطره روی تو بود... سیاوخش...
اولین شعر نو سیاوش
نمیدانم چه بگویم چه نویسم یا حتی... :) فقط میدانم که دگر عشق به قلبم نجوشد تابش نور به جانم نتابد... چکنم راه ندارد دلم من به دل مردم این شهر! نه خاک غریب... هرچه گفتم یاهو! هم نفسی؛ کو که گیرد دلم آرام... تو به من گفتی فقط وفقط من... به تو میگویم همه هستی، همه جانم راست است که جز تو نخواهم ولی آخر تو کجایی؟ نه صدایی نه ندایی نهکلامی :) نیست که نیست... هر چهفریادزدم، نه تو و هم نفسی... به خود میگویمکه خدا هست هست هنوز!؟! چه خدایی؟ چه خدایی... شاید... من درین لحظه نیازمندم که کنار نفسی نفس آزاد از هر باز میگویم هر قفسی هر قفسی... کسی که لمس کنم هستی او را بچشم داغ لبش را بنوازم بنوازد همه جان وتنم را ببویم نفسش را... در آغوش بگیریم همه جان وتنش را! لیک یارب صدق است که هستی اما چکنم من چکنم من که نباشی به آن گونه که من درک کنم ذات وجودت من دلی از خاک بخواهم که نفس را بنهم برنفسش من طاقت ادراک از تو ندارم باش خدایا باش لیککس تو را در آغوش نگیرد هرگز من نیازمندم که کسی دهنی گرم گذارد به لبم همه هستی همه عمرم، خدایا... تو ببخش بر من نفسی باز میگویم نفس بی قفسی... یا حق سیاوخش
نشسته ام تنها... در اتاقی خالی از احساس کمی خارج از دیوار، حوریان شاد میرقصند... لیکن من خسته از خاطره چشم حوری شده ام دل من شاید...! دل من شاید از ابر سیاه لب کوه تنگ تر است نه او میبارد نه من... وقت باریدن نیست شاید باید سنگین تر باشم شایدم قصه عشقیست که در قفس سینه من سوخته است هر چه گفتم نه تو مانی و نه من گفت به من میمانم گفتم آنچه میماند فقط خاطره هاست باز گفتی دل من، میمانم آنقدر قصه عشق برایم خواندی که دگر تاب نیاورد دل من... دل به تو دادم لیکن... آنچه ماند فقط خاطره بود... و اما امروز درین تنها ترین ساعات عمرم فقط و فقط مینگرم به سکوت مرده این شهر، نه! مردم؟ نه خاک غریب.. صدای نفسم میرباید سکوت پر هستی آنچه ماند فقط خاطره روی تو بود... سیاوخش...
اولین شعر نو سیاوش
نمیدانم چه بگویم چه نویسم یا حتی... :) فقط میدانم که دگر عشق به قلبم نجوشد تابش نور به جانم نتابد... چکنم راه ندارد دلم من به دل مردم این شهر! نه خاک غریب... هرچه گفتم یاهو! هم نفسی؛ کو که گیرد دلم آرام... تو به من گفتی فقط و فقط من... به تو میگویم همه هستی، همه جانم راست است که جز تو نخواهم ولی آخر تو کجایی؟ نه صدایی نه ندایی نه کلامی :) نیست که نیست... هر چه فریاد زدم، نه تو و هم نفسی... به خود میگویم که خدا هست هست هنوز!؟! چه خدایی؟ چه خدایی... شاید... من درین لحظه نیازمندم که کنار نفسی نفس آزاد از هر باز میگویم هر قفسی هر قفسی... کسی که لمس کنم هستی او را بچشم داغ لبش را بنوازم بنوازد همه جان وتنم را ببویم نفسش را... در آغوش بگیریم همه جان وتنش را! لیک یارب صدق است که هستی اما چکنم من چکنم من که نباشی به آن گونه که من درک کنم ذات وجودت من دلی از خاک بخواهم که نفس را بنهم بر نفسش من طاقت ادراک از تو ندارم باش خدایا باش لیک کس تو را در آغوش نگیرد هرگز من نیازمندم که کسی دهنی گرم گذارد به لبم همه هستی همه عمرم، خدایا... تو ببخش بر من نفسی باز میگویم نفس بی قفسی... یا حق سیاوخش
معلم پای تخته داد میزد سه شنبه 23 اسفند 1398برچسب:, :: 8:34 :: نويسنده : SiaVash
روزها گر رفت گو رو باک نیست تو بمان ای آنکه چون تو پاک نیست
سیاوش کسرایی
من درصدف تنها با دانه ای باران پیوسته می آمیختم پندار مروارید بودن را غافل که خاموشانه می خشکد در پشت دیوار دلم دریا. شفیعی کدکنی
- دل من گرفته زین جا
سهراب سپهری دشت هایی چه فراخ کوه هایی چه بلند در گلستانه چه بوی علفی می آمد من در این آبادی، پی چیزی می گشتم پی خوابی شاید پی نوری، ریگی، لبخندی من چه سبزم امروز و چه اندازه تنم هوشیار است نکند اندوهی، سر رسد از پس کوه زندگی خالی نیست مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست آری تا شقایق هست، زندگی باید کرد در دل من چیزی است، مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح و چنان بی تابم، که دلم می خواهد بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه دورها آوایی است، که مرا می خواند... سهراب سپهری کفشهایم کو؟ مادرم در خواب است بوی هجرت میآید باید امشب بروم من به اندازهی یک ابر دلم میگیرد چیزهایی هم هست؛ و شبی از شبها باید امشب بروم! یک نفر باز صدا زد: سهراب!
سهراب سپهری چترها را باید بست، زیر باران باید رفت، دوست را زیر باران باید دید........ ادامه مطلب ... مشیری
بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم شدم آن عاشق دیوانه که بودم... ادامه مطلب ... اخوان ثالث سلامت را نمی‌خواهند پاسخ گفت سرها در گریبان است کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را نگه جز پیش پا را دید، نتواند که ره تاریک و لغزان است وگر دست محبت سوی کسی یازی به اکراه آورد دست از بغل بیرون که سرما سخت سوزان است
ادامه مطلب ... مولانا محتسب در نیم شب جایی رسید در بن دیوار مستی خفته دید گفت هی مستی چه خوردستی بگو گفت ازین خوردم که هست اندر سبو گفت آخر در سبو واگو که چیست گفت از آنک خورده‌ام گفت این خفیست گفت آنچ خورده‌ای آن چیست آن گفت آنک در سبو مخفیست آن دور میشد این سؤال و این جواب ماند چون خر محتسب اندر خلاب گفت او را محتسب هین آه کن مست هوهو کرد هنگام سخن گفت گفتم آه کن هو می‌کنی گفت من شاد و تو از غم منحنی آه از درد و غم و بیدادیست هوی هوی می‌خوران از شادیست محتسب گفت این ندانم خیز خیز معرفت متراش و بگذار این ستیز گفت رو تو از کجا من از کجا گفت مستی خیز تا زندان بیا گفت مست ای محتسب بگذار و رو از برهنه کی توان بردن گرو گر مرا خود قوت رفتن بدی خانهٔ خود رفتمی وین کی شدی من اگر با عقل و با امکانمی همچو شیخان بر سر دکانمی
پيوندها
|
|||
 |
